Η σχέση ζευγαριού είναι μέρος της ζωής του καθενός μας: Γεννιόμαστε από ζευγάρι και όλη μας η ζωή είναι συνυφασμένη με ιστορίες ζευγαριού.
Στη δυτική κοινωνία το ζευγάρι χτίζεται γύρω από το ιδανικό της ρομαντικής αγάπης , αγάπη σαν αυτή των παραμυθιών: Δύο άνθρωποι προορισμένοι να είναι μαζί που ξεπερνούν απροσδόκητα εμπόδια και στο τέλος «έζησαν ευτυχισμένοι για πάντα».
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι συμβαίνει αφού ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα στέψουν το όνειρό τους για έρωτα; Αφού πέρασαν 10 χρόνια από το αίσιο τέλος τους;
Ταινίες, βιβλία, τραγούδια μας στέλνουν πίσω ένα μη ρεαλιστικό ιδεώδες της σχέσης αγάπης : μια ειδυλλιακή αγάπη, μια σχέση ζευγαριού στην οποία πρέπει απαραίτητα να νιώθουμε ικανοποιημένοι, γαλήνιοι, χαρούμενοι… και αν αυτό δεν συμβεί σημαίνει ότι η σχέση μας δεν είναι λειτουργεί περισσότερο και ότι ίσως η αγάπη έχει τελειώσει.
Κάθε σχέση είναι ένα μονοπάτι σε συνεχή εξέλιξη : μετά το «μήνα του μέλιτος» ξεκινά η αληθινή ιστορία, που αποτελείται όχι μόνο από ευτυχισμένες και γεμάτες στιγμές, αλλά και από δυσκολίες, συγκρούσεις, εξελικτικά βήματα που απαιτούν την αμφισβήτηση των ισορροπιών, των έργων και των καθιερωμένων συνηθειών.
Το ζευγάρι βασίζεται στην αμοιβαία επένδυση δύο ανθρώπων . Κάθε σύντροφος έχει προσδοκίες και ανάγκες προς τον άλλον που ικανοποιούνται αμοιβαία. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της επένδυσης είναι η σταθερότητα: δεν υπάρχει σχέση που να μην ξεκινά με τη σκέψη του «για πάντα».
Διαβάστε – Squirting – Ο Γυναικείος Οργασμός στα καλύτερα του
Γιατί λοιπόν χωρίζουν τα ζευγάρια; Μπορεί η αγάπη να κρατήσει;
Η αγάπη δεν θεωρείται δεδομένη μια για πάντα αλλά είναι μια σταθερή επιλογή και χτίζεται με τον καιρό, όχι χωρίς δυσκολία. Η μοίρα λοιπόν μιας σχέσης δεν είναι μοναδική για τον καθένα και κάθε ζευγάρι έχει τη δική του ιδιαιτερότητα.
Ας προσπαθήσουμε όμως να δούμε μαζί ποια είναι τα βασικά βήματα που περνάει κάθε σχέση.
Έρωτας και ερωτευμένος
Η πρώτη φάση είναι η αγάπη που αναπόφευκτα περνάει από την έλξη . Αυτό το άτομο μας ελκύει ιδιαίτερα για διάφορους λόγους: για τη φωνή του, για μια πτυχή του χαρακτήρα του, για το βλέμμα του, για μια λεπτομέρεια του σώματός του. Επιθυμούμε στενή επαφή με το συγκεκριμένο άτομο, οδηγούμαστε να κάνουμε τα πάντα για να είμαστε κοντά του.
Το πάθος μας κυριεύει και μας αναστατώνει.
Είμαστε λεία ισχυρών συναισθημάτων που αλλάζουν την ισορροπία, τις προηγούμενες πεποιθήσεις, τους δεσμούς μας. Ο σύντροφος γίνεται το κέντρο του κόσμου μας, το μυαλό και οι σκέψεις μας καταλαμβάνονται εξ ολοκλήρου από αυτόν. Πολλοί άντρες ψάχνουν βίζιτες για να ικανοποιήσουν τα θέλω τους.
Είναι η φάση της εξιδανίκευσης : όλα μας φαίνονται υπέροχα, είναι αυτό που πάντα ονειρευόμασταν, αναδεικνύουμε τα πλεονεκτήματα ενώ ελαχιστοποιούμε τα ελαττώματα. Νιώθεις στον έβδομο ουρανό, ικανοποιημένος, χαρούμενος! Με την πάροδο του χρόνου, εάν αισθανόμαστε επαρκώς ασφαλείς, μπορούμε να επιτρέψουμε στον σύντροφο να δει άλλες πτυχές μας, τις αδυναμίες μας, τα ελαττώματά μας: αυτή είναι η στιγμή που αρχίζουμε να μιλάμε περισσότερο, να μιλάμε για το παρελθόν και τον πόνο μας. Στον σύντροφο υπάρχει ένα συναισθηματικό καταφύγιο, το μέρος όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
https://adultclub.gr/escort-athens-kiara/
Πέρα από τους λόγους, λίγο πολύ συνειδητοποιημένους, που οδηγούν τους ανθρώπους να επιλέγουν ο ένας τον άλλον, όταν συμβαίνει αυτό είναι επειδή αισθανόμαστε αμοιβαία ευπρόσδεκτοι, νιώθουμε καθησυχασμός στο να είμαστε ακριβώς όπως είμαστε.
Ο σύντροφός μας γίνεται θεμελιώδης για εμάς γιατί μόνο μέσω αυτού/αυτήν νιώθουμε ότι υπάρχουμε, ταυτιζόμαστε στην πολύτιμη εικόνα που μας στέλνει πίσω. Οι δύο σύντροφοι βρίσκουν ο ένας στον άλλο επιβεβαίωση του τρόπου λειτουργίας τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε αυτή τη φάση δεν ερωτευόμαστε πραγματικά τον άλλον αλλά αυτό που φανταζόμαστε, σκεφτόμαστε και ονειρευόμαστε αυτό το άτομο και την εικόνα που μας στέλνει πίσω σε εμάς.
Ώριμη αγάπη, αγάπη “για τη ζωή”
Με το πέρασμα του χρόνου η αρχική εμπλοκή τείνει να μειώνεται και αρχίζουμε να συναντάμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, και όχι όπως ακριβώς τον φανταζόμασταν. Η εξιδανίκευση εξαφανίζεται και συμβιβαζόμαστε με την πραγματικότητα: βλέπουμε τα ελαττώματα του συντρόφου μας που προηγουμένως φαίνονταν ανύπαρκτα, η σεξουαλική επιθυμία δεν έχει πλέον την ίδια ένταση όπως πριν, συνειδητοποιούμε ότι δεν έχουμε τόσα κοινά όπως νομίζαμε. Αυτή είναι μια λεπτή φάση της σχέσης που μπορεί επίσης να οδηγήσει σε διάλυση.
Είναι η φάση κατά την οποία μετατοπίζουμε το κέντρο βάρους: από το να μετακινούμαστε εντελώς στο άλλο επιστρέφουμε στον εαυτό μας, διεκδικώντας τον τρόπο να είμαστε σε πλήρη ισχύ.
« Απόψε θα βγω με τους φίλους μου», «Δεν αντέχω όταν μιλάς για τον πρώην σου», «Δεν με κοιτάς όπως παλιά», «Δεν σε αναγνωρίζω πια».
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που αρχίζουν να κάνουν το δρόμο τους μέσα στο ζευγάρι: οι σύντροφοι προσπαθούν να επιβεβαιωθούν , παίρνοντας τις πρώτες στιγμές του ταξιδιού τους ως σημείο αναφοράς και αναπόφευκτα η σύγκριση χάνεται. Δεν υπάρχει πια ο αρχικός ενθουσιασμός, η συνεχής επιθυμία να περνάμε κάθε στιγμή με τον άλλον, αυτό που μας έφερε πιο κοντά στον άλλο μοιάζει να εξαφανίζεται όλο και περισσότερο.
Το ταξίδι του ζευγαριού ακολουθεί έναν ανηφορικό δρόμο που αποτελείται από δύσκολες στιγμές, συζητήσεις και συγκρούσεις. Ο διάλογος, η εκμάθηση του σεβασμού των χώρων των άλλων, η αποφυγή ζήλιας και ο έλεγχος των συμπεριφορών θα είναι θεμελιώδη σε αυτή τη φάση .
Οι σύντροφοι πρέπει να είναι πρόθυμοι και έτοιμοι να καλωσορίσουν ο ένας τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι και να αναγνωρίζουν τις δικές τους προσδοκίες και την ανάγκη να αγαπούν και να τους αγαπούν. Αυτή η φάση απαιτεί ένα σημαντικό βήμα, αυτό του να είσαι έτοιμος να πάρεις την αγάπη σου, την επένδυσή σου στα σοβαρά και να την προβάλεις στο μέλλον. Κάθε ζευγάρι θα το κάνει με τον δικό του τρόπο: συγκατοίκηση, γάμος, παιδί είναι μόνο μερικοί από τους τρόπους που σηματοδοτούν τη μετάβαση από τη διάσταση του παρόντος σε αυτή του μέλλοντος.
Διαβάστε – Πόσο συχνά κάνουν σεξ τα «κανονικά» ζευγάρια;
Αλλά αυτό το πέρασμα στην αγάπη «για τη ζωή» δεν είναι πάντα εφικτό ή αν είναι δυνατό δεν φαίνεται να διαρκεί για πάντα. Πόσες φορές μας έχει συμβεί να ακούσουμε ιστορίες για ζευγάρια ερωτευμένων που ακριβώς όταν μπορούσαν να είναι μαζί χωρίς άλλους δεσμούς και δεσμούς φεύγουν ο ένας από τον άλλο; Των ζευγαριών που χωρίζουν λίγο μετά τον γάμο ή τη γέννηση ενός παιδιού;
Η κρίση
Οι κρίσεις, ή μάλλον οι κρίσεις μέσα στο ζευγάρι είναι αναπόφευκτες , αργά ή γρήγορα φτάνουν. Η κρίση αμφισβητεί την αρχική μας επένδυση, αποσταθεροποιεί και μπορεί να οδηγήσει στην αμφισβήτηση της αγάπης. Όλο και περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν, βρίσκοντας τη λύση στις δυσκολίες τους στον χωρισμό. Ο άλλος που αρχικά βιώθηκε ως ο μόνος ικανός να μας κάνει ευτυχισμένους, τώρα βιώνεται ως η πηγή της δυσαρέσκειας και του πόνου μας.
Μια από τις πιο συνηθισμένες εκφράσεις της κρίσης είναι η προδοσία : ψάχνω σε έναν τρίτο άγνωστο στο ζευγάρι αυτό που δεν μπορώ να βρω πια στη σχέση μου. Η προδοσία μπορεί να είναι αιτία κρίσης ή έκφραση αυτής.
Η κρίση με όποιον τρόπο εκφράζεται μέσα στο ζευγάρι είναι αναπόφευκτη γιατί η αγάπη βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, δεν είναι στατική, χρειάζεται διαρκή και συνεχή δέσμευση στο χρόνο. Είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι αν στο ζευγάρι μας δεν είμαστε πλέον ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι εξαρτάται αποκλειστικά από τον άλλον που δεν επιβεβαιώνει πλέον τον τρόπο ζωής μας και μας αμφισβητεί. Η παραμονή σε αυτή τη θέση μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε ότι η μόνη λύση στην κρίση είναι ο χωρισμός, σε αναζήτηση άλλου που θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Όμως η ευτυχία, η ευχαρίστηση, η αγάπη δεν εξαρτώνται από τον άλλον αλλά είναι μια έκφραση δική μας , ξεκινούν αποκλειστικά από εμάς. Αναγνωρίζοντας ότι τα συναισθήματά μας προέρχονται από εμάς και δεν εξαρτώνται από τον άλλο, μας επιτρέπει να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μια νέα διάσταση της σχέσης, στην οποία είναι η αγάπη μου για σένα που με κάνει χαρούμενο και ικανοποιημένο και όχι το αντίστροφο.
“Η αγάπη είναι συνεχής εμπλουτισμός, αφοσίωση και σεβασμός. Η αγάπη είναι ανακάλυψη του εαυτού σου. Η αγάπη συνδυάζει το εσωτερικό με το εξωτερικό. Αγάπη είναι να γνωρίζεις πάντα τον εαυτό σου στη σχέση αγάπης με τον άλλον. Η αγάπη είναι να ενώνει το γίγνεσθαι με το γίγνεσθαι του Άλλο. Η αγάπη είναι ζωή» (Minolli, 2016).
Το να ερωτευόμαστε είναι απαραίτητο για να επιτρέψουμε την αρχική δέσμευση , μας επιτρέπει να συντομεύσουμε τις αποστάσεις και να μειώσουμε τη φυσική δυσπιστία του ξένου. Η ώριμη αγάπη, η αγάπη για τη ζωή, μας οδηγεί να συμβιβαζόμαστε με την ετερότητα και αναπόφευκτα να συμβιβαζόμαστε με αυτό που πραγματικά είμαστε.
Η κρίση μπορεί να αντιπροσωπεύει μια ευκαιρία για κάθε έναν από τους εταίρους να ανοίξει νέους τρόπους να είναι μαζί , να βρει στον άλλο το ερέθισμα για να προχωρήσει περισσότερο και να αναπτυχθεί. Για να κάνει κανείς αυτό το βήμα, είναι απαραίτητο να βρίσκεται σε επαφή με τον εαυτό του, με τις δικές του ανάγκες και επιθυμίες, να τις θεωρεί δικές του και να μην τις αναθέτει στον άλλον. Δεν είναι ένα βήμα που μπορεί να φτάσει μια για πάντα γιατί ως άτομα και άρα ως ζευγάρι είμαστε πάντα σε διαρκή εξέλιξη.
